με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο

“Χάρηκα, μικρό, γιατί είναι δικός μας”.

Πρώτη φορά αυτή την έκφραση την άκουσα από τη Διδώ. Κι ύστερα πόσες φορές για ολόκληρα χρόνια λέγαμε ή ρωτούσαμε: “Αυτός είναι δικός μας;” Κι αν δεν ήτανε, ούτε θέλαμε καν να τον πλησιάσουμε. Πού να ξέραμε πως θα έρθει καιρός και θα ανακαλύπταμε ότι πολλοί “δικοί μας” δεν θα μας ταίριαζαν καθόλου, και σήμερα να μην ξέρουμε πια κατά πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε “δικοί μας”.

Άλκη Ζέη, “Με μολύβι φάμπερ νούμερο δύο”, εκδόσεις Μεταίχμιο

Πόσο ανατριχιαστικά επίκαιρο…