το τραγούδι της ερήμου wadi rum

Στην έρημο wadi rum, στην Ιορδανία, φτάσαμε την ώρα που σουρούπωνε πια και πάνω απ’ το κεφάλι μας έλαμπε ένα καταπληκτικό, γεμάτο φεγγάρι. Ναι, είχαμε την τύχη να έχει πανσέληνο.

Με τη συνοδεία του βεδουίνου μας, ανεβήκαμε στο αγροτικό του και μπήκαμε στην καρδιά της ερήμου. Στη διάρκεια της διαδρομής, έμαθα με έκπληξη ότι, στο μικρό χωριό που τον συναντήσαμε, στην είσοδο του wadi rum, ζουν 2000 άνθρωποι (!), όλοι είναι μικροπαντρεμένοι και με τουλάχιστον τρία-τέσσερα παιδιά σε κάθε οικογένεια. Η ζωή τους είναι απλή, μέσα στην έρημο, την οποία πια “εκμεταλλεύονται” ξεναγώντας τουρίστες (σαν κι εμάς).

  

Φτάνοντας στον καταυλισμό, οι βοηθοί μας είχαν ήδη ανάψει φωτιά – γύρω από την οποία θρονιαστήκαμε με εξαιρετική ανατολίτικη άνεση – μας πρόσφεραν ωραίο ζεστό τσάι και άνοιξαν το “μαγικό κουτί”: ένα πηγάδι από τσιμεντόλιθους, σκεπασμένο με άμμο, μέσα στην οποία για ώρες σιγοψήνονταν το φαγητό μας: μπούτια κοτόπουλου, πατάτες, ρύζι και λαχανικά. Πεντανόστιμο!

Κάτι το φαγητό, η συσσωρευμένη κούραση της ημέρας, το έντονο πρόγραμμα της επόμενης (με εξερεύνηση στην έρημο και μετά πεζοπορία στην Πέτρα) μέχρι τις 11 το βράδυ είχαμε όλοι πέσει αναίσθητοι, ξαπλωμένοι στις κουβέρτες, δίπλα στη φωτιά, κάτω από τ’ αστέρια, έξω στην έρημο! Ναι, μας είχε κάνει τη χάρη ο καιρός, η νύχτα να ναι τόσο γλυκιά, που να μην νιώσουμε το κρύο και την ανάγκη να μπούμε στις τέντες του καταυλισμού. Το πιο μαγικό όλης αυτής της στιγμής; η απόλυτη ησυχία που σχεδόν έχουμε ξεχάσει πώς είναι!

Το ξημέρωμα (γιατί φυσικά με το πρώτο φως ανοίξαμε τα μάτια μας) μας βρήκε όλους με κάτι χαμόγελα μέχρι τ’ αφτιά (ξεπεράσαμε πολύ γρήγορα τη μοναδική παραφωνία της νύχτας, το ασυγκράτητο ροχαλητό του Α.) Γρήγορο πρωινό, επιβίβαση στο αγροτικό και πάμε να κατακτήσουμε την έρημο, στα βήματα του Λώρενς της Αραβίας (video) !

  

Η βόλτα στην έρημο τα χε όλα και κανένα άρθρο, καμία φωτογραφία, κανένα video δεν μπορεί να χωρέσει τη μαγεία της χρυσοκόκκινης άμμου, του καυτού αέρα, της απόλυτης ησυχίας. Θα ήθελα να είχαμε τον χρόνο να μείνουμε παραπάνω και ν’ αφουγκραστούμε με ησυχία το τραγούδι του αέρα, να γυρίσουμε το δικό μας σενάριο σ’ αυτό το ανεπανάληπτο φυσικό σκηνικό, να καούμε στο λιοπύρι όταν ο ήλιος θα φτανε στο απώγειο του. Ας είναι: ακολουθώντας τα τουριστικά βήματα του “Λώρενς της Αραβίας” – που είναι η μεγάλη attraction για την Ιορδανία – ζήσαμε μια μοναδική στιγμή, όλοι μαζί. Κι αυτό είναι αρκετό.

 

Θέλω να ευχαριστήσω τον φίλο μου Γιώργο Παπαγεωργακόπουλο για μια από τις πιο ωραίες φωτογραφίες της ζωής μου, αυτή που κοσμεί το “άνοιγμα” του θέματος. Ευχαριστώ winpap!