αβελάρδος και ελοϊζα

Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, κοιτάζονται και δεν ξέρουν τι να πούνε.

Η πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση μεταξύ των ανθρώπων, γίνεται όταν σιωπούν…

{..}

Άσε με να σ’ αγαπώ

αγαπώ τη γεύση απ’ το παχύ σου αίμα

το κρατώ καιρό μέσα στο στόμα μου

η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι

άσε με να σ’ αγαπώ

άσε να γλείφω τα κλειστά σου μάτια

άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα

και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου σάλιο

άσε με να σε τυφλώσω.

Όταν περπατάω, περπατάς δίπλα μου…

Όταν κάθομαι, κάθεσαι δίπλα μου.

Όταν τραγουδάω, τραγουδάς μαζί μου

Και όταν γράφω, μου κρατάς το χέρι.

Όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι ξαπλώνεις μαζί μου

Όταν ανοίγω τα μάτια μου είσαι μπροστά μου

Όταν τα κλείνω, είσαι μέσα μου.

Μένει μόνο να με φωνάξεις και θα ‘ρθω…

Γιατί μιλάς συνέχεια;

Για να μην σωπάσω. Γιατί τότε… τι;

 

Γιάννης Καλαβριανός, “Αβελάρδος και Ελοϊζα”, εκδόσεις Γαβριηλίδης