η δική μου σκόπελος

Η Σκόπελος είναι ένα από τα αγαπημένα μου νησιά.

Ήταν το πρώτο νησί που έκανα παιδάκι διακοπές, πλατσουρίζοντας στα βότσαλα του Αγνώντα, κοιτώντας αριστερά δεξιά με τα μπρατσάκια μου για “ζαχαρίες”.

Ήταν το νησί που γνώρισα και αγάπησα – χάρη στην παιδική φίλη και τωρινή κουμπάρα μου Κατερίνα – όταν ξεκίνησα τα πρώτα δειλά ταξίδια.

Εδώ έκανα φίλους, έζησα ανέφελα, κολύμπησα στις πιο όμορφες θάλασσες, περπάτησα στα πιο γραφικά σοκάκια, γλέντησα στα τσιπουράδικα με μεγάλες παρέες, πάνω από θαλασσινούς πεντανόστιμους θησαυρούς, κοιμήθηκα το ξημέρωμα σε παραλίες βλέποντας την ανατολή, χάθηκα στα καταπράσινα μονοπάτια. Και φρόντισα να γνωρίσω τη Σκόπελο όλες τις εποχές του χρόνου, με όλα τα χρώματα και τα τερτίπια της φύσης.

Γι’ αυτό σήμερα, κόντρα σ’ αυτές τις βαριές εικόνες από τη θεομηνία που έπληξε το νησί, εγώ θα ποστάρω λίγες φωτογραφίες από τη δική μου Σκόπελο. Έτσι όπως την ξέρω και όπως θα γίνει πάλι σύντομα.

υ.γ. Πριν από ένα χρόνο, τέτοια εποχή, μια αντίστοιχης έντασης – ευτυχώς όχι διάρκειας – καταιγίδα, με πέτυχε στη Σκιάθο. Οι δρόμοι έγιναν ποτάμια, χείμαρροι που παρέσερναν τα πάντα στο πέρασμά τους. Η εικόνα ήταν τρομακτική και ευτυχώς η μπόρα κράτησε τόσο ώστε να μην γίνουν καταστροφές ή χτυπήσουν άνθρωποι. Αμέσως μετά τη βροχή, πήγαμε στο αεροδρόμιο της Σκιάθου για planespotting.