το φαράγγι της λαγκαδιώτισσας

Το Παρόρι είναι ένα μικρό χωριουδάκι, λίγα χιλιόμετρα από τον Μυστρά (δηλαδή περίπου 5 χλμ. από την πόλη της Σπάρτης), “φυτεμένο” θα έλεγες στις υπώρειες του Ταϋγέτου. Με το που φτάνεις στο χωριό, ο ήχος του νερού είναι ο μόνιμος συνοδός σου – όχι άδικα: από την καρδιά του χωριού ξεκινά το μονοπάτι που σε βάζει κατευθείαν στο φαράγγι (ρέμα θα στο πουν οι ντόπιοι) της Λαγκαδιώτισσας – φαράγγι βαθύ και γεμάτο πηγές που τροφοδοτούνται από τα χιόνια που μαζεύει ο Πενταδάκτυλος.

Αν θέλεις να κάνεις όλη τη διάσχιση του φαραγγιού, υπολόγισε ότι θες ένα εξάωρο περίπου για να διανύσεις τα 12 χιλιόμετρα προς τη Μονή της Φανερωμένης, την Παναγία Ζαγούνα κάνοντας ουσιαστικά μια κυκλική διαδρομή πάνω από το χωριό.

Εμείς περπατήσαμε τα τρία χιλιόμετρα της διαδρομής, σε περίπου δύο ώρες, με στάσεις για χάζι και ξεκούραση στην Παναγία τη Λαγκαδιώτισσα και το εκκλησάκι του Σωτήρα.

Η Παναγία η Λαγκαδιώτισσα είναι το πρώτο highlight της διαδρομής, σχεδόν στο ξεκίνημα της ανάβασης. Πρόκειται για ένα μικρό εκκλησάκι του 12ου αιώνα, χτισμένο μέσα στον βράχο, κυριολεκτικά. Η ιστορία λέει ότι εδώ λειτουργήθηκε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος όταν ξεκίνησε για την Κωνσταντινούπολη – γι’ αυτό ίσως να έχει κι αυτό το πόρφυρο χρώμα; Ποιος ξέρει. Εικονίτσες, πλαστικά λουλούδια στις γλάστρες και ένα υπαίθριο καντηλέρι είναι ο λιτός διάκοσμος της εκκλησίτσας.

Το στενό (πολύ στενό όμως) μονοπάτι που πήραμε στη συνέχεια άρχισε να ανηφορίζει και να μας αποκαλύπτει τον άγριο όγκο του φαραγγιού, αλλά και την εικόνα της καταπράσινης κοιλάδας του Ευρώτα στο βάθος.

Το ανέβασμα ήθελε μια σχετική προσοχή, καθώς αν κοίταγες προσεκτικά δεξιά σου, κάτω από την πυκνή βλάστηση, καταλάβαινες ότι κάτω απ’ τα πόδια σου υπήρχε βάθος πολλών πολλών μέτρων. Δεν είναι τυχαίο που σε κάποια πολύ δύσκολα κομμάτια, ο τοπικός σύλλογος έχει βάλει κάγκελα για την προστασία των πεζοπόρων.

Χαρακτηριστικά της διαδρομής, τα κοφτά βράχια που είναι σμιλεμένα τόσο όσο, σύριζα ώστε να περνάς, χωρίς να χτυπάς το κεφάλι σου!

 

Τα τρία χιλιόμετρα μέχρι το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, αν και είναι λίγο κουραστικά, είναι πανέμορφα και σίγουρα αξίζουν τον κόπο. Τέτοια φύση, τέτοια ομορφιά, ησυχία, τόση ποικιλία εικόνων και χρωμάτων, πόσο εύκολα μπορείς να τα συναντήσεις καθημερινά; Ειδικά εγώ, απόλαυσα κάθε μέτρο, έχω μάλιστα ανά χείρας την φωτογραφική μηχανή για να απαθανατίσω τα φθινοπωρινά χρώματα στο μεγαλείο τους.Αν είχαμε κι άλλο χρόνο, θα συνεχίζαμε για να τερματίσουμε τη διαδρομή. Όχι τίποτα άλλο, για να μην έχουμε καθόλου τύψεις, επιστρέφοντας στην κεντρική πλατεία στο Παρόρι, στην ταβέρνα “Ώρες” με τα θεϊκά τηγανητά κεφτεδάκια και πατάτες!