στης ελευθερίας και του νίκου

Την Ελευθερία Αρβανιτάκη νομίζω ότι την αγαπώ… από πάντα. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πότε εντυπώθηκε μέσα μου η ιδιαίτερη φωνή της: την είχα ακούσει άραγε στα πρώτα ρεμπέτικα που τραγούδησε μαζί με την οπισθοδρομική κομπανία; Ήταν στα τραγούδια του Ξυδάκη; Ή μήπως “καρφώθηκε” στο μυαλό μου όταν ερμήνευσε τα “τραγούδια για τους μήνες” του Δημήτρη Παπαδημητρίου και το επικό “Μένω εκτός;” Δεν ξέρω. Είναι χρόνια πολλά, μελωδίες αναμεμειγμένες με στιγμιότυπα της ζωής μου, που δεν μπορώ να εξηγήσω. Αυτό πάντως που επίσης με συγκινεί στην Ελευθερία είναι ότι, ακόμα κι όταν αλλάζει μουσικές κατευθύνσεις και ύφη, δεν “ξεπουλάει” τις επιλογές της και δεν ευτελίζει τη φωνή της σε μέτρια τραγούδια.

Ο Νίκος πάλι… Η εποχή των Φατμέ, η εποχή της συλλογικής ανεμελιάς δεν είχε κάτι παραπάνω “συναισθηματικό” για να θυμάμαι.. Στην πραγματικότητα, τον Νίκο τον γνώρισα το καλοκαίρι του 97, στην Αντίπαρο. Ένα ζεστό καλοκαιρινό μεσημέρι, καθισμένη στη “Μαργαρίτα”, ανάμεσα σε κουβέντες και πρωινά δυναμωτικά για να ξεπεραστεί το χανγκόβερ της προηγούμενης, αιφνιδιάστηκα όταν από κάπου άρχισαν να φτάνουν οι νότες του “Κλείσε τα μάτια σου”. Δεν ξέρω γιατί, πώς, τι ακριβώς ήταν – η ροκιά στο λαϊκό, ο λυγμός της γυναικείας φωνής στο βάθος; – πάντως αυτό που μου συνέβη ήταν να πεταχτώ από τη θέση μου και να ακολουθήσω τον ήχο μέχρι το γειτονικό κοσμηματοπωλείο, για να βρω τον “Άσωτο υιό”.

Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα για μένα, την Ελευθερία και τον Νίκο. Γι’ αυτό ήταν πρόκληση να τους δω φέτος που τραγουδούν μαζί. Τρεισίμισι ώρες, σε ένα back to back των δικών τους τραγουδιών – με μοναδική εξαίρεση, απ’ όσο θυμάμαι τουλάχιστον, το “Τι λάθος κάνω” του Γιάννη Χαρούλη (video) – που όμως αρκεί ίσα για να πεις ότι κάνουν ένα πέρασμα από τα πιο αγαπημένα (μας) τραγούδια. Λένε όμως τα περισσότερα, τα αντιπροσωπευτικότερα, “πειραγμένα” τόσο όσο να φρεσκαριστούν στ’ αυτιά μας και με κέφι που δεν είναι προσποιητό.

Οι φωτογραφίες είναι λίγες και τα στιγμιότυπα ακόμα λιγότερα. Επέλεξα να τους δω απ’ ευθείας, όχι μέσα από την οθόνη του κινητού μου. Μόνο για την “Συμπεθέρα”, το παραδοσιακό καριώτικο τραγούδι (video) – καριωτίνα η Ελευθερία γαρ – έκανα μια εξαίρεση. Κι ελπίζω την επόμενη φορά, να την δω και να την ακούσω σ’ ένα πανηγύρι, στο νησί…