«Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά με τα χεράκια της

κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.»

Αυτοί είναι οι πρώτοι στίχοι από το θρυλικό ποίημα του Δροσίνη για την «ανθισμένη αμυγδαλιά» που «τρυπώνει» στο μυαλό μου κάθε φορά που εμφανίζονται τα πανέμορφα λευκά ή ροζ άνθη στον αέρα.

Το ποιηματάκι, που έμελλε να γίνει θρύλος, γράφτηκε για την μικρή ξαδέρφη του ποιητή, την οποία είδε ένα πρωί να τινάζει τον κορμό του δέντρου και να λούζεται στα άνθη του. Την εποχή εκείνη, το 1882, ο Δροσίνης δημοσίευε τα έργα του με το ψευδώνυμο «Αράχνη».

Η ιστορία όμως της αμυγδαλιάς δεν σταμάτησε εκεί. Λίγα χρόνια αργότερα, ένας ράπτης από το Άργος, ο Γεώργιος Κωστής, μελοποίησε το ποίημα, το οποίο έμελλε να γίνει τεράστια επιτυχία στις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, που βρίσκονταν σε επιφυλακή στα σύνορα, λόγω αναταραχών που είχαν ξεσπάσει στα Βαλκάνια. Από τους στρατιώτες, αυτό το τραγούδι έγινε αγαπητό και μια από τις πιο διάσημες καντάδες που ακούγονταν κάτω από τα μπαλκόνια των κοριτσιών!