το καλύτερο κιουνεφέ του κόσμου

Σήμερα ξύπνησα με μια ακαταμάχητη επιθυμία, με μια λιγούρα που μάλλον με καταδίωκε από τον ύπνο μου: να φάω ένα περιποιημένο, ζεστό κιουνεφέ.

Γεγονός που από μόνο του κάνει την “αποστολή κιουνεφέ” πολύ δύσκολη, καθώς το πιο νόστιμο κιουνεφέ που έχω φάει μέχρι τώρα στη ζωή μου (και στον δικό μου κόσμο προφανώς) ήταν στο Αμμάν της Ιορδανίας – πες τώρα, πόσο εύκολο είναι να πεταχτώ μέχρι το Αμμάν;

Πριν προχωρήσω σε λεπτομέρειες – μιας και το γλυκό αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στη χώρα μας καίτοι ανήκει στην κατηγορία του “ταψιού” – να σου πω ότι πρόκειται για έναν συνδυασμό πατικωμένου φύλλου καταϊφιου με λιωμένο τυρί στο εσωτερικό του, περιχυμένο με σιρόπι, που σερβίρεται ζεστό και – ναι, αυτό που φαντάζεσαι – με μια μπάλα παγωτό καϊμάκι στο πλάι (έτσι θα το φας στην Τουρκία).

Που λες, αυτό το γλυκάκι ήταν το αποχαιρετιστήριο δώρο που μας έκανε η Ιορδανία (και καλύτερα για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να φανταστώ τι ποσότητες θα είχαμε καταναλώσει αν το είχαμε ανακαλύψει εγκαίρως). Χάρη στις πληροφορίες φίλου ταξιδευτή και μετά από ανελέητο ψάξιμο σε μικρά στενά στο κέντρο του Αμμάν, τελικά με τη βοήθεια των πολύ εξυπηρετικών Ιορδανών που μετά βίας καταλάβαιναν τι ρωτούσαμε, εντοπίσαμε το μικρό μαγαζάκι των θαυμάτων.

Ομολογώ ότι αν δεν μας πήγαιναν εκεί – παρ’ ότι περάσαμε αρκετές φορές από το συγκεκριμένο στενάκι – δεν θα το βρίσκαμε ποτέ. Μόνο όταν φτάσαμε και είδαμε μια ουρά να περιμένει στο σοκάκι, αρχίσαμε να υποψιαζόμαστε ότι κάτι συμβαίνει “εκεί”.

Όπου το “εκεί” είναι ένα μακρόστενο μικρό μαγαζάκι, που ίσα ίσα χωράν οι πελάτες να πλασαριστούν μπροστά στις βιτρίνες και να παραγγείλουν το κιουνεφέ που βγαίνει ζεστό από τον φούρνο για να σταθεί – για λίγα λεπτά προτού εξαφανιστεί- στα μεγάλα στρογγυλά ταψιά.

Εσύ λοιπόν διαλέγεις πιο κομμάτι θες, στο σερβίρουν σε πλαστικό σερβίτσιο, ξεκινάς να βγεις έξω για να το απολαύσεις, στα μισά του διαδρόμου ακόμα το έχεις κατασπαράξει, επιστρέφεις για συμπλήρωμα κι εκεί απλά παραδίδεσαι σ’ ένα γλυκό που όμοιό του δεν έχει!

Και μια λεπτομέρεια που μας ξάφνιασε σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και τη συναντήσαμε κι εδώ: οι μουσουλμάνοι έχουν την συνήθεια, αν δουν κάποιον να τους κοιτάει την ώρα που τρώνε το φαγητό τους, να του το προσφέρουν – και εκεί, δεν τους προσβάλεις, το δέχεσαι! Αυτό συνέβη και στο κιουνεφετζίδικο, όταν ένας νεαρός Ιορδανός, μας είδε που κοιτούσαμε με περιέργεια τα πιάτα και αμέσως μας πρόσφερε μια μερίδα κιουνεφέ με χαμόγελο για να δοκιμάσουμε. Καταπληκτικό;

Πάντως, αν γνωρίζεις αν και πού στην Αθήνα φτιάχνουν ΚΑΛΟ κιουνεφέ, που να είναι τόσο ισορροπημένο γευστικά ώστε να μην λιγώνεις στην δεύτερη πιρουνιά, κάνε τον κόπο και άσε μου ένα μήνυμα εδώ κάτω… !