όταν ακούω καλοκαίρι…

… σκέφτομαι δεκάδες μπαγκάζια φορτωμένα στο αυτοκίνητο, που με μαθηματική ακρίβεια θα γυρίσουν αχρησιμοποίητα πίσω,

… ουρές ανυπόμονες, ουρές αγωνίας και προσμονής πάνω στη μπουκαπόρτα του καραβιού που θα με πάρει μια ώρα αρχύτερα στο Νησί,

(… αφού θα είναι για πολλά χρόνια όνειρο μακρινό, το ταξίδι μ’ ένα σκαρί σαν κι αυτό)

… στα σοκάκια του οποίου θα πιω τον πιο ωραίο καφέ – ελληνικό παρακαλώ,

…θα βγάλω τις πιο καλλιτεχνικές φωτογραφίες παίζοντας με το φως και το γαλάζιο τ’ ουρανού,

… λίγο πριν ξαμοληθώ στην αμμουδιά, για να χτυπηθώ με τα μανιασμένα κύματα που δεν υπολογίζουν από διακοπές,

… κι έτσι να γυρίσω με το “απόλυτο καλοκαιρινό τρόπαιο”, το φθαρμένο από την άμμο και τα βότσαλα πεντικιούρ,

… κι όταν συμβούν όλα αυτά, να χαλαρώσω απολαμβάνοντας το ηλιοβασίλεμα – μην σκέφτεσαι τον μύθο της Σαντορίνης, κάθε τόπος έχει τη δική του μαγεία, πίστεψέ με!

… σημασία έχει να έχεις πάντα καλή παρέα. Κι ένα δροσερό ποτήρι κρασί,

… και λίγο πριν η νύχτα ρίξει το πέπλο της, ένα ωραίο δείπνο που μυρίζει θάλασσα,

… μια πιατέλα με όλα τα χρώματα, τ’ αρώματα, με την πεμπτουσία του ελληνικού καλοκαιριού,

… κι ύστερα πάλι έξω, ποιος σε κρατάει; μια συναυλία με αγαπημένους φίλους κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό,

ή πάλι, ένα πανηγύρι, μια πεζούλα, ένα βιολί κι ένα λαούτο, μέχρι να ξημερώσει,

… φορώντας πάντα τα κατάλληλα παπούτσια που θα μας κρατήσουν σώους στην πίστα, μέχρι το πρωί!

Εσύ τι σκέφτεσαι;