η ζωή χωρίς κινητό

Τα σημάδια είχαν αρχίσει να φαίνονται από τις αρχές του περασμένου μήνα όταν, σε μια προσπάθεια να μιμηθώ τον Γιουσέϊν Μπολτ και να τρέξω ανάμεσα σε δύο ραντεβού, το μόνο που κατάφερα ήταν να φέρω το κινητό μου τετ α τετ με την άσφαλτο της Μακρυγιάννη. Και μάντεψε ποιος νίκησε…

Δυστυχώς, το πάθημα δεν έγινε μάθημα (μάλλον) γιατί μια αντίστοιχη στενή επαφή είχε το – επιδιορθωμένο πλέον – κινητό μου με την άσφαλτο, λίγες μέρες αργότερα, στο νησί που έκανα τις ανέμελες διακοπές μου, σε μια εξίσου ανέμελη στιγμή όπου θεώρησα ότι το σακίδιο/ταγάρι που είχα στην πλάτη μου ήταν σωστά κλεισμένο για να φύγω σαν easy rider προς άγνωστη κατεύθυνση. Στην πρόσκρουση – από την οποία θυμάμαι ακόμα έντονα στ’ αφτιά μου τον ήχο των κρυστάλλων να θρυμματίζονται – κέρδισε και πάλι η άσφαλτος. (Συμπέρασμα: Αν θέλετε να σπάσετε το κινητό σας, ρίξτε το στην άσφαλτο. Όχι σε κεφάλια).

Μάζεψα για δεύτερη φορά τα κομμάτια από το έδαφος, όμως αυτή τη φορά διατήρησα την ψυχραιμία μου και ούτε στεναχωρήθηκα, ούτε φώναξα, ούτε έβαλα τα κλάματα. Ποιό το νόημα άλλωστε; Αφ’ ενός το πεπρωμένο είχε μιλήσει: εγώ κι αυτό έπρεπε να χωρίσουμε και γυαλί που ραγίζει δεν ξανακολλάει κτλ. Αφ’ ετέρου, μιας και δεν υπήρχε περίπτωση για τις επόμενες πολλές μέρες να βρω καινούρια συσκευή, σε τι θα εξυπηρετούσε ο θρήνος και ο οδυρμός; Θα έπρεπε να μάθω, να Μ Α Θ Ω να ζω χωρίς κινητό – τουλάχιστον μέχρι να βρεθώ ξανά στον “πολιτισμό”.

Ακούγεται αστείο, έτσι; Κι όμως, για έναν άνθρωπο που είναι συνεχώς μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή ή του smartphone του (μην γελάς, κι εσύ τέτοιος χαρακτήρας είσαι) αυτή η απώλεια είναι σοκαριστική και ανατρέπει πολλά από τα δεδομένα και τις συνήθειές του. Το πιο απίθανο όμως, είναι ότι τελικά, τον απελευθερώνει!

Εγώ, για παράδειγμα, σταμάτησα να έχω στο νου μου ότι σε τακτά χρονικά διαστήματα θα τσεκάρω το κινητό μου για ένα update στις ειδήσεις και την επικαιρότητα και μετά στα σχόλια των κοινωνικών δικτύων και μετά πάλι στις ειδήσεις και μετά πάλι στα κοινωνικά δίκτυα. Και μάντεψε: τελικά, δεν έχασα καμία είδηση – αντιθέτως, γλύτωσα από τα καθημερινά κουτσομπολιά και ξεκατινιάσματα που σέρνονται καθημερινά στο διαδίκτυο.

Έπειτα, σταμάτησα να έχω το άγχος του τηλεφώνου. Δεν μπορεί να με βρει κανείς κι έτσι πραγματικά κάνω… διακοπές, αφού έχω διακόψει την επικοινωνία μου με τον έξω κόσμο! Και όσο για τα πρακτικά θέματα; Αν ήθελα να τηλεφωνήσω στους κοντινούς μου ανθρώπους, χρησιμοποιούσα το τηλέφωνο του καλού μου (εξάλλου τα τηλέφωνα των δικών σου τα ξέρεις απ’ έξω), αν ήθελαν να με βρουν επίσης, ενώ για όλες τις υπόλοιπες επικοινωνίες αξιοποιήθηκε το email, που ήλεγχα μια φορά κάθε δύο – τρεις μέρες πλέον (και όχι κάθε που κουδούνιζε η ειδοποίηση του κινητού!)

Και όσο για τις selfies ή τα ηλιοβασιλέματα ή τα φαγητά που δεν φωτογράφησα για να ποστάρω στα κοινωνικά δίκτυα;…. Δεν μου έλειψαν καθόλου και πλέον δεν είχα καμία αγωνία να πετύχω την “κατάλληλη στιγμή” για μια λήψη, να βρω το κατάλληλο φίλτρο για να εντυπωσιάσω με την καλλιτεχνική μου φύση. Υπήρξαν φορές που έβλεπα και χόρταινα με τα δικά μου μάτια (και όχι της κάμερας) τα εδέσματα που έφταναν μπροστά στην παρέα μου.Σταμάτησα να παρενοχλώ τους άλλους για να μου ποζάρουν, να απαθανατίζω με μανία κάθε φάση των διακοπών και άραξα. Δεν είχα καμία κάμερα να σηκώσω πια, δεν ήμουν πίσω από το γεγονός αλλά μέσα στο γεγονός – και δεν με πείραζε καθόλου.

Γι’ αυτό λοιπόν, το ξανασκέφτομαι: μήπως δεν πρέπει να πάρω ξανά κινητό; μήπως να κρατήσω την αναπάντεχη ελευθερία που μου χαρίστηκε; Και ναι, το ξέρεις κι εσύ κι εγώ, ότι αυτό είναι ένα ρητορικό ερώτημα, οπότε να το θέσω αλλιώς: Μήπως να θυμάμαι πόσο ωραία είναι η ζωή χωρίς κινητό και να φροντίσω από δω και πέρα να το περιορίσω όσο μπορώ;